Peddlin' Pete (B) Blues - Americana Den Benghel Hamme - 15-03-2022 reporter & photo credits: Marcel info band: Peddlin' Pete info club: Den Benghel © Rootsville 2025

Vervolg van mijn muzikaal weekend. Hiervoor diende ik zelfs mijn bluesmobiel niet van stal te halen, want ik kon in eigen gemeente het optreden van Peddlin Pete meepikken, in mijn stamkroeg: Den Benghel.

Den Benghel is nog één van de ietwat nog bruine kroegen die Hamme nog rijk is. Met een sympathieke, jonge cafébazin en een hele schare aan speciale bieren blijft het toch één van mijn favoriete plaatsen om te vertoeven. Zeker als Anouche, de waardin van de zaak, beslist om op geregeld tijdstippen een akoestisch optreden te organiseren. Door omstandigheden had ik er al een paar gemist maar nu was ik er als de kippen bij om deze gig mee te pikken.

Peddlin’ Pete aka Piet Vercauteren is een man met zijn gitaar en de blues. Hij brengt zuivere en onversneden blues, country en americana en dat alleen al vond is zeker de moeite van de verplaatsing.

Piet, die afkomstig is van Wetteren maar thans in Turnhout woonachtig is, is ook gekend van PD Martin Band (gisteren nog meegepikt op het evenement van Blues Zuidrand), wijlen The Big Time Bossmen en Moonshine Reunion en is duidelijk een manusje-van-alles. Zijn concerten zijn altijd doorspekt met eigen songs maar het zijn vooral zijn blues klassiekers die het hem doen. Altijd leuk om de man aan het werk te horen.

Ik moest gelukkig niet ver vandaag, gezien Den Benghel op nog geen steenworp van mij voordeur ligt. De kroeg zat niet stampvol maar was toch aangenaam gevuld voor deze avond. Koude Duvel besteld, leuk plaatsje gezocht en gevonden en dan was ik er helemaal klaar voor. Laat de show maar beginnen. Na een welgemeende “Goedenavond Den Benghel’, startte Pete met ‘Deep River Blues’, song uit de jaren dertig van The Delmore Brothers, maar dat ooit bekend werd gemaakt door Doc Watson. Van Doc naar Tony Joe White was maar een kleine stap maar met ‘Traveling Bone’, was dit meteen een feit.

Piet heeft een zeer goede stem en zijn fingerpicking werk is meer dan outstanding. Zoals ik al eerder zegde, niet alleen covers maar hij maakt ook tijd voor eigen werk en dat past altijd best in zijn set zoals het fijne ‘Burts Through The Front Door’, dat wordt voorafgegaan door een zeer grappige introductie “à la Piet’. En dat zijn niet de enige die we deze avond zouden horen want er stonden nog een aantal songs van eigen makelij op het programma zoals ‘Artificial State Of Misery’, ‘Dead Man Willie’ of ‘Avoidant Personality Blues’. Allemaal aangekondigd op zijn eigen humoristische manier. Pete weet hoe hij zijn publiek kan boeien.

We krijgen niet alleen blues op ons bord, maar ook een snuifje Bluegrass met ‘Churchstreet Blues’ van Norman Blake of wat hardrock met een akoestische versie van Motörhead’s ‘Ace Of Spades’. Maar het gros van deze schitterende eerste set bestaat uit blues songs gebracht met een eigen twist zoals Tony Joe White’s ‘Who You Gotta Hoodoo Now’, om uiteindelijk het eerste deel af te sluiten met ‘Mojo Working’ van Preston “Red” Foster, echter meer beter bekend in de versie van Muddy Waters. Aan de reactie van de aanwezigen, denk ik dat Pete in de eerste set al serieus had gescoord.

Na een korte onderbreking, om iedereen de tijd te geven de glazen bij te tanken, mocht Pete zich terug aan het werk zetten. Big Bill Broonzy’s ‘Hey hey’ opende deze tweede set, waarna Pete, speciaal voor uw dienaar een ouwertje van onder het stof had gehaald en ons trakteerde op ‘Rope Stretching Blues’van Blind Blake. Bij deze Mister Pete, mijn welgemeende dank!

‘Sit Down Baby’ van Willie Dixon volgde in één ruk en het met liefdesverdriet doordrenkte ‘Love In Vain’ van Robert Johnson gaf iedereen het nakijken. Allemaal klassiekers dus, maar Pete zou Pete niet zijn mocht hij niet geregeld wat variatie in de zaak brengen en dat deed hij natuurlijk zonder problemen. Met ‘Maybelene’ kregen we oerdegelijke rock ’n roll en toen hij ‘Take A Lot Of Pride’ aanzette waren we aanbeland bij de country van Merle Haggard. Tijd om wat publicitit te maken voor zijn brandnieuwe singel: ‘Keeping It real’, op vinyl geperst en verkrijgbaar bij Pete himself. Persoonlijk vind ik dit een zeer leuke song met een fijne tekst.

Vooruit met de geit en dat werden ‘Scratch My Back’ en een schitterende versie van ‘Grinnin’ In Your Face’ van Son House. Stilaan zaten we in de laatste rechte lijn, maar eerste toonde Pete zijn appreciatie voor Yvan Heylen, met een Engelse vertaling van diens ‘De Werkmens’ en in het Engels klinkt dat als ‘The Working Man’- heel knappe bewerking trouwens. 

Verder richting de eindstreep kregen we nog een knappe versie van ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac, gingen we de funky toer op met Johnny Guitar Watson’s ‘Real Mother for Ya’ om af te sluiten met disco en ‘Staying Alive’ van de Bee Gees. Wat een leuke afsluiter dat door het publiek uit volle borst werd meegezongen.

Zo snel zou het ook niet afgelopen zijn en er werd natuurlijk naar bissers gevraagd en dat werd ‘I’v been Everywhere Man’ een ouwertje dat dateert uit 1959 van de hand van Geoff Mack, en zoals gewoonlijk liet deze song iedereen versteld staan door de manier waarop Pete zowat alle gemeenten van Vlaanderen in één ruk wist af te ratelen. Game, set and match voor Peddlin Pete en een meer dan verdiend applaus volgde. Bij deze viel het doek over alweer een fijne muziekavond in Den Benghel. Anouche, ge doe da goe meiske!

Volgens afspraak daar is op zaterdag 05 april want dan komt Black Label aka Remko van Damme op bezoek om de kroeg te laten kennis maken met de Delta Blues van Robert Johnson. So be there folks ! Cheers!

Marcel